नवरा बायको कथा: ‘अरे हे काय जीवन आहे का? ना आपण धड मोकळेपणाने बोलू शकतो, ना हसू शकतो, ना घरच्यांच्या मर्जीशिवाय कुठे फिरू शकतो. जरा कुठे बाहेर निघालो कि आई आणि बाबांचे झाले चालू. कुठे चालले? काय करता? कधी घरी येणार? का उशीर झाला? घरचेच अन्न खायचे…खुप उशीरा पर्यंत बाहेर फिरु नका. सारखी कटकट. काही प्रायव्हसी म्हणून आहे कि नाही?” एकत्र कुटुंबात राहून कंटाळलेल्या अनघाने वैतागून राहुलकडे तक्रार करत म्हटले.

“अनू,अगं हे एकत्र कुटुंब आहे, जिथे सगळेजण मिळून साऱ्या गोष्टी करतात. इथे लपवाछपवी अशी काही नसते. आणि आईबाबांना काळजी वाटते आपली. म्हणून ते विचारत असतात सारखे.” राहुलने अनघाला समजावण्याचा प्रयत्न केला.

“नाही राहुल. मला काही हे पटत नाही. मला माझे आयुष्य माझ्या इच्छेनुसार जगण्याचा अधिकार आहे आणि मला ही फुकटची ओझी नकोत. मी आपल्या लग्नाआधी आपल्या सुखी संसाराची काय काय स्वप्ने बघितली होती. पण लग्नानंतर माझ्या सर्व स्वप्नांचा चुराडा झाला आहे. आपण घरात राहणारी माणसे चार आणि खोल्या फक्त तीन. जीव गुदमरतोय माझा या छोट्याशा घरात.” अनघा चिडून म्हणाली.

“अशी काय स्वप्ने बघितली होतीस ग संसाराची ज्यांचा माझ्या आईबाबांमुळे चुराडा झालाय असे म्हणतेस?” राहुलचा स्वर आता तापला होता.

“तुझ्यासोबत लग्न करून मी माझे आयुष्य उध्वस्त करणार आहे हे मला माहित नव्हते.” अनघा ओरडून म्हणाली. राहुल उगीच अजून तमाशा नको म्हणून गप्प बसला.

आपल्या प्रेमविवाहामुळे आनंदी असलेल्या अनघाला आपल्या पतीसोबत खुलेपणाने, प्रेमाने जगायचे होते, परंतु एकत्र कुटुंबात अशा स्वातंत्र्याला जागा नव्हती. काही दिवस तिने आडून आडून राहुलला सांगण्याचा प्रयत्न केला, पण राहुलने तिचे म्हणणे गांभीर्याने घेतले नाही.

पण आता तिच्या संयमाचा बांध फुटला होता. त्या दिवसापासून दोघांमधील संबंध ताणले गेले. दोघेही एकमेकांशी फक्त कामापुरते बोलायचे. नवीन लग्न झाल्यानंतरचे नवलाईचे दिवस खरे! पण प्रेमाची जागा आता रुसव्याने घेतली होती. दिवाळी जवळ आली आणि अनघाने दिवाळी माहेरी तिच्या आई-वडिलांच्या घरी जाण्याचा साजरी करणार असल्याचे घरात सगळ्यांना सांगितले.

आपल्या सुनेने आपल्यासोबत दिवाळी साजरी करावी, अशी राहुलच्या आई – बाबांची इच्छा होती. त्यांनी तसे बोलूनही दाखवले पण अनघाने त्याला सरळ नकार दिला. उलट राहुलने देखील तिच्या आई-वडिलांच्या घरी दिवाळी साजरी करावी असे तिने त्याला सुचवले. राहुलला काही ही गोष्ट पटली नाही. पण काहीशा  अनिच्छेने, वाद टाळण्यासाठी त्यांनी शरणागती पत्करली आणि अनघाला होकार दिला.

ही नवरा बायको कथा आमच्या ‘बंध प्रीतीचे’ या युट्युब चॅनलवर ऐका.

दिवाळीचा फक्त एक दिवस राहून नंतर परत येतो असे सांगून त्याने कुटुंबीयांचे सांत्वन केले. आई, वडील आणि धाकट्या भावंडांच्या चेहऱ्यावरचे दुःख पाहून त्यांचे मन दुखावले गेले. राहुल अनाघासोबत तिच्या माहेरी गेला खरा पण दुःखी मनाने.

तिच्या असभ्य वर्तनाचा त्याला राग आला होता. पण भांडणे टाळण्यासाठी तो मूग गिळून गप्प बसला होता. दुस-या दिवशी सासरच्या मंडळींनीही त्याला समजावायला सुरुवात केली, “बेटा, तुमच्या दोघांच्या भविष्याचाही विचार कर, उद्या तुला मुलं होतील, त्यांचे शिक्षण आणि करिअर तुलाच सांभाळावं लागेल. एव्हढ्या छोट्याशा घरात कसं जगणार? तुम्ही दोघेही कमवता. तुम्ही तुमचे स्वतंत्र घर घेऊन राहू शकता. काही आर्थिक समस्या असतील तर आम्ही मदत करतो तुम्हाला स्वतंत्र व्हायला…  ” इत्यादि इत्यादी. राहुल फक्त मान डोलवत होता.

पण त्याला मनातून फार धक्का बसला होता. अनघाने हा स्वतंत्र कुटुंबाचा सापळा तिच्या आई-वडिलांच्या माध्यमातून टाकला. राहुलला त्याच्या घरी परत यायचे होते, पण अनघाने आणि तिच्या आईबाबांनी त्याला लाडीगोडी लावत आणखी काही दिवस राहण्याचा हट्ट धरला. तो आता कात्रीत सापडला होता. घरातून आई-बाबा आणि  भावाचे फोन येत होते आणि इकडे तो अनाघामध्ये अडकला होता. रोज रोज घरच्यांना काहीतरी सबब सांगून तो सासरीच राहिला.

संपूर्ण दिवाळीची सुटी संपल्यानंतरच दोघे घरी परतले. घरी परतताच परिस्थिती पूर्वीपेक्षा जास्त तणावपूर्ण झाली. सासरच्या लोकांच्या चेहऱ्यावर उमटलेल्या नाराजीच्या रेषा अनघाच्या लक्षात यायला वेळ लागला नाही. पण तिने जाणूनबुजून साऱ्यांकडे दुर्लक्ष केले.

आता रोज छोट्या – मोठ्या गोष्टींवरून अनघा आणि तिचे सासू सासरे ह्यांच्यात वाद होऊ लागले. राहुलची अवस्था आता अडकित्यात सापडलेल्या सुपारीसारखी झाले होती. काही दिवसांनी अनघाने परत वेगळे होण्यासाठी राहुलच्या मागे भुणभुण लावली. राहुलही आता रोजरोजच्या कटकटींना कंटाळला होता.

भीत भीत त्याने हळूच वेगळे होण्याचा विषय आई-बाबांसमोर बोलून दाखवला. आई-बाबांना भूकंप झाल्यासारखे वाटले. “नाही राहुल, कदापि शक्य नाही. आपल्या घराण्यात आजपर्यंत कुणी वेगळे राहिले नाही आणि तुलादेखील आम्ही वेगळे राहण्याची परवानगी देणार नाही.”

राहुल त्यांना समजावण्याचा प्रयत्न करत होता, पण आई-बाबा काहीही ऐकण्याच्या मनस्थितीत नव्हते. “आमच्या सगळ्या सुना पहिल्यापासून सासरच्याच  घरी राहतात. आमच्याकडे वेगळेपणाची फॅशन नाही,” राहुलच्या आईने आपला पदभार स्वीकारला. “आता काळ बदलला आहे, पूर्वीसारख्या गोष्टी लादल्या जाऊ शकत नाहीत,” अनघाने चिडून सासूला उत्तर दिले आणि राहुलच्या भुवया उंचावल्या.

त्याने अनघाला आणि त्याच्या आईला शांत करण्याचा प्रयत्न केला, पण शाब्दिक चकमक थांबण्याऐवजी वाद-विवादांची मालिका वाढतच गेली. इथे राहुल आणि त्याच्या घरच्यांसोबत झालेल्या भांडणाची माहिती अनघाने तातडीने फोन करून आपल्या आईबाबांना सांगितली. झाले! ते लगबगीने राहुलच्या घरी आले आणि मग भांडणाची आग शांत होण्याऐवजी त्यात तेल ओतल्याप्रमाणे एकच भडका उडाला. अनघाचे पप्पा गप्प राहिले, पण तिच्या मम्माने राहुल आणि त्याच्या कुटुंबाला खूप फटकारले.

बराच वेळ गोंधळ होऊन प्रकरण शांत झाल्यावर अनघाचे ममा-पप्पा निघून गेले, पण राहुलच्या मनात नाराजी पसरली होती. अनघाला तिच्या ममा-पप्पाला बोलवायची काय गरज होती, या गोष्टीवरून त्याच्यात आणि अनाघाच्या नात्यात तणाव आणि बिघाड आणखी वाढला. पण या सगळ्याला आता राहुल कंटाळला होता.

रोजच्या कटकटीतून थोडातरी  दिलासा मिळावा म्हणून राहुलने अखेर अनघासोबत वेगळे राहण्यास होकार दिला. त्याच्या आई-बाबांचा ह्या गोष्टीला जबर विरोध होता, पण लेकाच्या आणि सुनेच्या हट्टापुढे त्यांनी हार पत्करली. दोघांनी जवळच एक घर भाड्याने घेऊन त्यात शिफ्ट केले. राहुल मनातून खूप नाराज होता.

आई-बाबांना सोडून वेगळे राहिल्यामुळे त्याला प्रचंड अपराधी वाटत होते. आता सगळे अनघाच्या मनासारखे झाले होते. तिला वाटले होते की राहुलची नाराजी ती तिच्या प्रेमाने सहजच दूर करू शकेल, पण तसे झाले नाही, कारण अनघासमोर नतमस्तक होण्यास भाग पाडले जाण्याचा आणि तिच्या कुटुंबीयांनी त्याच्या आई-बाबांच्या केलेल्या अपमानाचा काटा राहुलच्या मनात सतत बोचत होता. याचा परिणाम  म्हणून त्याने अनघाच्या कुटुंबाशी असलेले संबंध औपचारिक पातळीवर मर्यादित ठेवले.

जेव्हा जेव्हा अनघाचे ममा-पप्पा  यायचे तेव्हा तो त्यांच्यात रस घेत नसे. अशा प्रसंगी तो अनेकदा घराबाहेर पडत असे आणि ते गेल्यानंतरच परतत असे. राहुलच्या अशा या वागण्याने अनघाच्या मनातही ही अपमानाचे विष भरू लागले. याचा परिणाम आधी सौम्य वादावादी, नंतर आरोप प्रत्यारोपांचे तीक्ष्ण बाण आणि नंतर अनेक दिवस अबोला असे झाले.

आता राहुल आणि अनघा म्हणजे एकाच घरात राहणारे दोन वेगवेगळ्या बेटांवरचे लोक झाले होते, जे दुनियेसाठी तर एकत्र होते पण एकमेकांपासून पूर्णपणे दूर, एकाकी होते. दोघांमध्ये सुरू असलेल्या तणावामुळे त्यांनी बेबी प्लांनिंग देखील पुढे ढकलले. हळुहळू दोघांच्याही मनात एकमेकांशी केलेल्या लग्नाबाबत पश्चाताप निर्माण होऊ लागला. दोघांनाही आता वाटू लागले होते कि त्यांनी इतर कोणाशी लग्न केले असते तर ही शोकांतिका सहन करावी लागली नसती.

पण माणूस नेहमी भावनांचा भुकेला असतो, त्यालाही गरज असतात. राहुल आणि अनघाही यापेक्षा वेगळे नव्हते. कालांतराने, संवादाच्या कमतरतेच्या परिस्थितीमुळे राहुल आणि अनघाची यांना त्यांच्या मनातील भावना दुसऱ्या व्यक्तीशी शेअर करण्याची भूक वाढली.

राहुल हळूहळू त्याची कलीग माधुरीकडे आकर्षित होऊ लागला. देखणी आणि  सौंदर्याने परिपूर्ण असलेली माधुरी काही महिन्यांपूर्वीच जॉईन झाली होती. राहुल तिच्याकडे ओढला जात होता, पण माधुरीला त्याच्यात काही इंटरेस्ट नव्हता. ती त्याच्याकढे एक नॉर्मल कलीग म्हणूनच पाहात होती. त्यामुळे माधुरीकडून प्रेम मिळविण्याची राहुलची अस्वस्थता वाढली.

तो तिला त्याच्या प्रेमात ओढण्याचे नानाविध प्रयत्न करू लागला, पण माधुरी त्याच्याकडे दुर्लक्ष करत राहिली, कारण ती आधीपासूनच कोणाच्यातरी प्रेमात होती. ती त्याला सोडून विवाहित पुरुषाच्या संबंधात का अडकेल? राहुलला याबाबत काहीही कल्पना नव्हती.

अशा स्थितीत तो दुहेरी वेदनांनी भरलेल्या संघर्षात अडकला. बायको आता बायको राहिली नव्हती आणि मैत्रीण जवळ येत नव्हती. मग माझं अख्खं आयुष्य असंच असच रिक्त राहणार का?, हा प्रश्न त्याच्या मनात डोकावत राहिला.

क्रमश:

हे ही वाचा: तुजविण सख्या रे – भाग २